Sonnet. Den Sondaer verhaelt gheheel syne ghesteltenisse.
Als ick ter Weerelt merck', hoe dat't met my al gaet;
Mijn leven voel' ick eerst oprecht een doot te sijne:
Mijn blijscap; druck en anxst: mijnen loon; moeyt', en pijne:
Mijn betrouw; kraeckend' ijs: mijn hope; wanckel staet.
Mijn verstandt, wort verdooft, door menighen quaen raedt:
Mijnen troost, word gheputt uyt eene valsche mijne:
Mijn lacchen, in hem self is bitterder dan brijne.
Het werck van mijnder oogh', is weenen vroegh, en laet.
Mijn herte light ghepackt, in hopen, en in duchten:
Mijnen benouwden gheest, doet anders niet dan suchten:
Mijn gramschap, als een Vier van stoppelen op-gaet:
Mijn voetsel is 'tfenijn, dat ick in mijn hert hebbe:
De keten die my bindt, is eenen drommen draet:
De Vangh'nis die my praemt, is maer een spinnen-webbe.
Uit: Justus de Harduwijn, Goddelicke lof-sanghen (Gent 1620). Bij de tekst staat een melodie met een vocale baspartij afgedrukt.
naar dit lied | |
