|
|
|
Dit is eens hemels ghestelijck liedekijn, ende men macht sijnghen tot alre tijt alsmen vrolijc is, voer geestelijc ende waerlijcke mensche uut vrolijker harten onbegrepen.
1 Mijn Lyef is schoen ende suverlijck,
Seer eedel, machtich ende rijck;
In der harten kan Hi jubeleren
Ende in den hoechsten omganck,
In den mont soe kan Hy discantteren.
2 Hy is die Heer daert al aen staet;
Hi is mijn hoep, mijn toevaerlaet
In allen mijnen lijden.
Hi is die alresoetste troest;
Hi kan die harten verblyden.
3 Och, als die siel van henen vaert,
Ende sy dit dael daer tranen laet staen,
Ende sy dan coemt hier boven,
Al daer sy niet versaedt en mach worden
Van dancken ende van loven:
4 Dan staet die Bruoedegom voer die poert,
Dan hoert die bruyt dat soete woert:
[19v] 'Coemt', seyt Hi, 'Mijn vriendinne,
Dat ju soe langhe vaerborghen was
Dat selt ghi nu bekennen!'
5 Dan wort die schoen bruyt ingheleit,
Een alle dinghen is daer bereyt,
Meen sel daer verscap beghinnen.
Heer Jhesus sel selvaer die dienre sijn,
Dat doet Sijn groote minne
6 Och, sel men daer niet vrolijc sijn,
Daer Jhesus selver schent die wijn?
Uut schoen vergulde scalen,
Uut een fonteyn al sonder gront,
Men mach haer ghenoech uut halen.
7 Hy is dat Broet, Hi is die Wijn,
Hi is verdriver daer hartse pijn;
Hy is oeck mijn glori.
Hy is die Conninc van Yserhel,
Den grooten Heer hier boven.
(1) Mijn Lyef is schoen | |
|
|
Handschrift Meerman
|
|
[1525 ca.]
|
| Brussel KB: II 2631 |
| f19r |
|
| H. Joldersma, naar bron, kritisch. |
|
