|
|
|
Dit lyedekijn gaet op die wijse: 'Tandernakel al op den ryn.'
1 Och, voer die doot is troest noch boet,
Met recht machic wel kermen;
Want sterven ommer wesen moet,
Heer God, wilt mijns ontfermen!
Al toeft die doot een jaer of yet,
Tmoet ymmer sijn, ten baet my niet,
Ic moet daeran, als God gebiet.
Hy mach een weynich borghen.
Daerom soe lijt mijn hart verdriet,
Altijt leef ic in sorghen.
2 Al heeft my God tot nochtoe ghespaert,
Mijn hart verscrict uut vresen
Als ic denck op die henevaert,
Die ymmer eens moet wesen.
Die doot is snel, seer fel ende wreet,
Ic moet van heen, tsi lief of leet,
Mijn teerghelt is een linnen cleet.
Ic selt hier haest begheven.
Och, want ic dit niet seker en weet,
Soe moet ic altijt beven.
Och, want ic etcetera.
3 Och, sterven moet ic, dat is vast,
Waerom mach [49v] ic wel trueren.
Die doot, die heeft den mennich verrast:
Ic wachten tallen uren.
Hi spoert my nae gelijc een haes,
Wat baet ghenuecht, wat baet solaes?
Ic moet doch sijn der wormen aes,
Terstont nae dit verscheiden!
Dit moet ic, lacy, arme dwaes
Bedruct altijt bescreyen!
4 Och, als ic bin ghesette lijck,
Ende stae ghekist, in baren,
En tvleysch sal rotten onder tslijck,
Waer sel mijn siel dan varen?
Ic warde te grave mit sanc gheleit,
Men offert voer mijn siel een dueyt,
Niet langher word ic voert bescreyt
Om tgoet soe gaet men kyven.
Maer och, ic weet seer cranc bescheit
Waer dan mijn siel sal bliven!
5 Och hart, natuer, wart al ontstelt:
Mijn sinnen bestaen te crencken,
Mijn haer dat crympt, mijn bloet verwelt,
Als ic gae overdencken
Bedeest, bevreest, mit groot beclacht,
Waer dat mijn siel den eersten nacht,
Och, nae der doot sal warden ghebracht,
Of waer sij heen sal tyen.
Jolijt, ghenuecht, noeyt gheen so sacht
Dat my kan doenverbliden.
(1) Och, voer die doot etcetera | |
|
|
Handschrift Meerman
|
|
[1525 ca.]
|
| Brussel KB: II 2631 |
| f49r |
|
| H. Joldersma, naar bron, kritisch. |
|
