|
|
|
1 Die werelt heeft my in haer ghewout
Met haren stricken menichvout.
Mijn macht hevet sy ghenomen.
Nochtans soe wil ic houden moet,
Daer isser veel ontcomen.
Nochtans etcetera.
2 Die werelt, die toent my vrolicheit.
Natuer, die isser toe bereit,
Die werlt woude si behaghen.
Dat ic natuer ghevolghet heb,
Des mach ic my wel beclaghen!
Dat ic etcetera.
3 Die werelt die wil ic avegaen,
Haer vroechde is also scier ghedaen,
Si vergaet in corten daghen.
Ic en wil die edel siele mijn,
Niet langher daer in waghe.
Ic
4 Ic en acht niet meer dit aertsche goet,
Die minne heeft my ghegeven moet.
Natuer, en ghi moet sterven!
Dat ic dus langhe verloren heb,
Dat hoep ic nu te verwerven.
Dat ic dus etcetera.
5 Des wilt ghi horen een groot beclach,
Natuer die roept: 'O wi, O wach!'
Haer vruechden moet si laten.
Daer si haer welneer in te verbliden plach,
Des moete si nu leren laten.
6 [xxxviii/51r] Hadieu, hadyeu, nature mijn!
Mijn hart dat moet ontcommert sijn
Van allen aertschen saken.
Die Coninc in der ewicheit
Die wil ic nu inlaten.
Die coninc etcetera.
7 Ic voel in my een vonkelkijn,
Het ontsteect so seer dat harte mijn,
Ic wilre my toe besaten.
Die minne vermacht alsoe wel,
Een vuer der of te maken.
Die minne etcetera.
8 Mijn vianden nemen des nauwe waer,
Heymelijc ende openbaer,
Si legghen my valsche laghen.
Daerom soe moet ic wacker sijn,
By nacht ende oec bi daghe.
Daer etcetera.
9 Waerom en wil ic my niet verslaen,
Mit vruechden wil ic aenegaen.
Ic sel se wel verweren.
Die min die voert soe groten brant,
Si en moghen my niet deren.
Die min etcetera.
10 Die Coninc in der ewicheit,
Mijn hart hevet Hi also bereit,
Sijn cracht doet my ghewinnen.
Sijn gaven sijn also menichvout,
Ten can geen hart besinnen.
Sijn etcetera.
(1) Die werelt | |
|
|
Handschrift Meerman
|
|
[1525 ca.]
|
| Brussel KB: II 2631 |
| f50v |
|
| H. Joldersma, naar bron, kritisch. |
|
