|
|
|
1 'God gruet U, lieflich Beelde soet,
Daer God in sciep vleys ende bloet,
Al opten dach van huden!
Ghi selt ons baren een Kijndekijn,
Ende bliven maghet reyne,
Al sonder wee ende sonder pijn.'
2 [88v] Jhesus, die lach int cribbekijn,
Men sach Sijn bloete ribbekijns,
Sijn deckel dat was dunne;
Van couden weende dat Kijndekijn.
Doe sprac die liefste Moeder Sijn:
'Nu sus, mijn lieve Mindekijn!'
Van couden
3 Een os maer, ende een eselijn,
Verwermden dat soete Kijndekijn,
Die bider cribben stonden.
Van couden soe weende dat Kijndekijn,
Och, daer en was rock noch hemdekijn,
Int hoey lach Hi ghewonden.
4 Die hardekijns op die velde laghen,
Een groote claerheit dat si saghen,
Des waren si al in varen.
Die heilighe engel sprac tot hem:
'Ghi hardekijns, gaet te Bethlem!
Daer is een Kijnt gheboren,
Van eenre suver Maghet reyn,
Die onser alre Moeder sel sijn.
Si is daer toe vercoren.'
5 Die hardekijns ghinghen alte samen
So langhe thent si te Bethleem quamen,
Daer si dat kijnt aensaghen.
Si songhen, si spronghen, si waren blide!
Sie wieghedent Kijnt met soeter melodien,
Dat Kijnt was jonc van daghen.
6 Drie coninghen quamen daer van verre
Gheleit met eenre claerre sterre.
Si brochten Hem offerhande.
Si offerden Hem mirre, wieroec, ende gout,
Si gavent het Kijnt in Sijn ghewout.
Si keerde wederom te lande.
7 [lxxvi/89r] Doe Herodes dat vernam,
Ende hi wort tornich ende gram.
Hi docht om ander saken
Des menich goede vrou grote scade bi nam,
Mar dat daer so menich onnosel lam,
Sijn lijf daer om most laten.
8 Laet ons alle met harten reyn
Aenbeden dat soete Kijndekijn cleyn,
Ende bidden Hem naernsteliken
Dat Hi ons maec van sonden reyn,
Behoede ons voer die helsche pijn,
Ende brenct ons in Sijn rike. | |
|
|
Handschrift Meerman
|
|
[1525 ca.]
|
| Brussel KB: II 2631 |
| f88r |
|
| H. Joldersma, naar bron, kritisch. |
|
