|
|
|
Op die wijs alst beghint
Aensijet hoe lustelijc is ons die koele meij ontdaen,
Het spruten ghele bloemgens menigherleien.
Soe wije mit druck, mit lijden is bevaen,
In Jhesus' wonden sal hij hem gaen vermeijen. ) bis
Nu sijn des meijen telghen uutghespreit
Ende bloeien scoen ghelicken die roede roesen.
Soe wije sijn sonden, sijn ghebreken hier bescreit,
Onder desen boem soe sal hij hem gaen verpoesen. ) bis
Die meij is ons al bij die weghen gheset
Op eenen berch ende die staet alsoe hoghen,
Opdat een ighelick soude sonder let
Vrilicken desen ghecrusten meijn aenscouwen moeghen. ) bis
Recht opghewassen soe is dat edele greijn
Ende is gheplant in een alsoe diepen daelen,
Dat is Maria, die suvere maghet rein.
Van mijnen soe staerf die fiere nachtegaelle. ) bis
Die edele nachtegaele des cruces boem opclaem
Ende hadde sijn vederkijns alsoe wijt ontloken;
Hij sanck soe luide die soeven noeten hoech,
Soedat sijn edele hargen is ghebroeken. ) bis
Dus soe is die nachtegael ghebleven doot,
Al om die mijnne van eenen suveren joncfrouwen.
Hij is ghecomen al uut sijn vaders scoet.
Waer hoerde men je ghelicken desen trouwen? ) bis
Soe wije sijn sinnen noch onghestadich sijn
Ende wije noch rust op aertsche creatueren,
Die mercke aen dese nachtegaelle fin,
Hoe hij den doot om onsentwijllen woude besueren. ) bis
Amen | |
|
|
Liedboekje van Marigen Remen
|
|
[1540 ca.]
|
| Leiden, UB, Ltk. 218-III |
| f69r |
|
| Komrij 1994, 718 |
|
