|
|
|
Heer, tot u vollicx karmen ende claegen,
haer suchten, haer weenen in deesen daegen.
barmhertich neycht u ooren goedt.
Helpt haer dees swaeren tijt verdraegen,
dat sy in 't lyden niet en vertsaegen.
Laet haer niet vallen in cleynmoedt,
als men haer neemt lijf, goedt en bloedt.
De Satan es nu geheel uutgelaeten;
met woeden, met moorden, door alle straeten,
strijdt hy tegen u lieven Soon.
Want 's werrelts princen en potentaeten
teeghen u kercke sijn verwaeten.
Voor U, den paus sy diennen schoon.
Hy deelt haer 't vet en 't landt te loon.
Sy sijn op aerden gelijck vette stierren.
Sy worgen, sy branden, sy brullen, sy tierren.
Als leeuwen bloedich haer tanden staen;
grypende aerrents, dootlicke pierren,
scheurrende wolven, verbitterde gierren,
[111]
morrende beyren om ons sy gaen,
Noch can ons bloet haer niet versaen.
Ons steeden hebben sy geheel verreeten,
verbrant, vertreeden , ter aerden gesmeeten;
steenhoopen sy geworden sijn.
Ons haef en goedt sijn sy in geseeten,
hebben 't malcanderen uutghemeeten.
Ons landen sijn maar een ruwijn.
Men sach noyt landt in sulcken schijn.
Veel vrouwen sijn tot schanden oock gecoomen;
veel dochteren jonc ende out genoomen.
'k En can ons ellendt vertellen niet.
Die traennen over mijn wanghen stroomen,
als ick die kinderen van den vroomen
dwaellende sie in groot verdriet;
't welck ons al van den Anthechryst geschiet.
U schoon heerlicke ghemeenten verheeven,
die werden verjaecht, uutten lande verdreeven.
Daer men u Naem t' anroeppen plach,
daer siet men Moasim eerre geeven,
diennen den vreembden Godt met beeven.
Men doot, men moort met groot geclach
die u aenroepen nacht ende dach.
Rechtvaerdich straft Ghy, Heere, ons, rechtvaerdich.
Ons sonden verdiennen 't; wy sijn 't oock waerdich,
dat Ghy ons geeft ints vyandts hant.
Maer in u straffe sterckt ons volhaerdich,
dat wy blyven in u Woort aerdich.
Maetlcht u tooren over ons lant.
Tot uwer eeren drijft ons verstant.
Een verbont hebben sy willen oprechten
met princen, met vorsten, met ruyter en knechten,
herttooghen , graeven, bisschoppen meê,
om u kercke alleen te bevechten,
u Woort ter aerden heel nêer te slechten,
ons bloet te storten, als een zee;
sulcx noyt tieran op aerden dêe.
Noch gaen sy wonder dingen practizeeren;
die wolven vercleeden in schaepkens cleeren.
Onder denselven schaepenvacht
siet men den wolf noch latiteeren.
't Es niet dan vreede dat sy begeeren.
Vreede roepen sy, dach en nacht,
totdat sy ons in 't net hebben ghebracht.
O Heer, waerom sullen wy dus zeer claegen?
Ellendich en boos sijn onse daegen.
Ons pilgrimagie, de valt ons swaer,
dat wy den doot selven naejaegen.
Ons leeven vol ellendts en plaegen,
en es niet meer dan tachtich jaer.
Maer Heer, de eer van uwen Naem bewaer.
Prince.
Princelicke Prins, alder princen Heere,
wy singhen U danc, lof, glory en eerre,
dat Ghy haer anslach hebt bespot,
in Poolen, in Vrancrijc, en noch veerre
in Engelandt en 't Neederlandt meerre.
Der wysen wijsheyt maect Ghy sot,
over den paus met sijn bloetgierich rot. | |
|
|
Handschrift Reael
|
|
[1600 ca.]
|
| Gent, UB, 993 |
| f57v |
|
| Transcriptie naar ed. Breen 1898-99, p110-112 |
|
