|
|
|
Een lyedeken.
Die werelt hielt my in haer gewout
Mit haren stricken menichvout;
Mijn macht had sy benomen.
Si heeft my menich leet gedaen, eer ic haer bin ontcomen.
Ic bin die werelt af gegaen;
Haer vroechde is also schier gedaen
In also corten daghen.
Ic en wil die edel siel[e] mijn niet langer daer in wagen.
Ic sie den enghen wech bereyt,
Die recht totter ewigher vroechden leyt.
Natuer, wilt nyet versaghen!
Ic wil dair vromelic doer gaen, om Jhesus te behagen.
Ick voele in my een vonkelkijn;
Het roert so dic dat herte mijn.
Daer wil ick wel op waken:
Die min vermach des altemael, een vuer daer af te maken.
Nu moechdi horen een groot beclach:
Natuer si roept "o wy!" "o wach!"
Haer vroude moet si laten.
Daer si haer lange in heeft verblijt, dat moetse leeren haten.
Haddieu, haddieu, nature mijn!
Mijn hert dat moet ontcommert sijn.
Ten mach gheen claghen baten.
Dye mijn siel alleen begeert, hem wil ic nu inlaten.
Mijn vianden nemen des nauwe waer,
Heymelick ende openbaer:
Si legghen mi valsche laghen;
Hier om so moet ic wacker sijn bi nacht ende oec bi dage.
Ic en wil mi daer in niet verslaen;
Met vroechden wil [ict] anegaen;
Ic selse [wel] verweren.
Die minne voert so groten brant, si en moghen mi niet deren.
Daer vast staet mijn betrouwen in:
Hi sterct mi met sijn hoghe min;
Sijn cracht doet mi verwinnen;
Sijn gaven sijn soe menichfout, geen hert en mach't versinnen. | |
|
|
Bertken, Suster,
Suster. Bertkens boeck tractierende vandesen puncten hier na bescreuen dat sy sel uer ghemaeckt ende bescreuen heeft
|
|
1518
|
| Den Haag KB: 227 G 46-2 (in facsimile) |
| fD7r |
|
| Naar Snellen |
|
