Nederlandse Liederenbank


Die beclaginghe Jeremie. Dat eerste Cap. Op de Voys. Uut dieper noot Hoe leyt die Stadt nu soo alleen, Die was vol huysghesinne Als een weduwe in tgheween Die daer was een Vorstinne, By tvolck een Coninginne vranck Nu moet zy dienen met bedwanck Als een Slaef van beghinne. Och zy weent snachts mennighen traen Die lancx haer wanghen dalen, Aen gheen van al, diese bestaen, En is troost aen te halen, Van haer naeste wort zy belacht En voor eenen vyant gheacht Van haer eyghen Vasalen. Juda is in ellendicheyt, Ghevaen in dienstbaerheden Sy woont (het welck zy nu beschreyt) Onder der vreemder Steden, Sy en vindtrust, noch toeverlaet, Haer vervolghers, valsch, ende quaet, Houdense in onvreden. Die straten Sion ligghen woest, Niemant en comt ter Feeste, Haer poorten eensaem, tslot verroest, Haer Priesters swaer van geeste, Och haer Maechden sien zeer deerlijck, Sy is bedroeft, troost begheerlijck, En tfaelt haer minste en meeste. Haer weerparty men hooch verheft, En tgaet wel haer vyanden, Want de Heer haer straffelijck treft Om haer sonden vol schanden, Haer kinderen die zijn ghevaen, Voor de vyanden wech ghegaen, Soo ver in vreemde Landen. Alle eerbaerheyt, en tCiraet Van Sions dochter schoone Die is wech, huerder Princen staet Is nu tot haren loone, Ghelijck den ram al sonder wey, Mue woort ghestout, met groot gheschrey, Den dryver onghewoone. Jerusalem ghedenckt dees tijt, Hoe droef zy is verlaten, En peyst op tvoorleden jolijt, En haer nu vint verwaten, By niemandt vindt zy troost noch rust, Heur vyanden sien haren lust, Haer Sabatten zy haten. Maer Jerusalem misbruyckt heeft, Daerom soo moet zy wesen Als en vrouw die in hoerdom leeft, Al diese voortijts presen, Die versmaden heur nu misdien, Daerom dat zy haer schand aensien, Dus sucht zy seer midts desen. Haer vuylheyt cleeft aen haren soom, Hier voor had zy gheen duchten, Heuren val schijnt wel eenen droom, Sy en vindt gheen toevluchten, Och Heer aensiet mijn ellendicheyt, Want den vyant hem groots verbreyt Daerom soo moet ick suchten. Den vyandt heeft zijn handt gheslaen Aen allen haer schoonheden, Int theylichdom zijn zy ghegaen, Die Heyden boosch van seden, Dwelck teghen u ghebodt gheschiet, Dat zy daer souden comen niet, Nu sijder me te vreden. Al haer volck sucht, en gaet om broot, Haer juweelen zy gheven Vuer spyse om nu inden noot Heur siel daer by te leven, Ach Heer beweecht, en dit aensiet Hoe jammerlijck ick deur verdriet Nu ben, ende verdreven. U segick, al die gaet voorby Och wilt doch eens aenschouwen, Ofter oock eenich smerte zy Als de mijne vol rouwen Want Godt heeft my vol drucks ghemaeckt My inden dach des torns gheraeckt, Sijn straf niet opghehouwen. Hy heeft uut den hoochsten een vier In mijn beenen gheschoten, Ja my ghestelt in nets danghier, Voorts overrugh ghestoten Och my ghemaeckt tot een woestijn, En daechlijcks truer ick met pijn Theeft mijn siele verdroten. Mijn swaer sonden heeft hy ontweckt En zijn my voorghecomen, Deur zijn straffe ken ick my bevleckt Nu mijn chracht is benomen, De Heer tracteerde my als dan Dat ick niet becomen en can Och wouwhy my vervromen. Maer de Heer heeft vertreden al Mijn cracht, en liet verwerven Een feest, om met groot ongeval Mijn jonghemans te bederven, De Heer heeft die dochters Juda Die wijnpersch doen treden daer na, Als slaven laten sterven. Eylaes daerom soo ween ick nou, Dat bey mijn ooghen vloyen Hy die mijn siel vertroosten sou My ver is, na tbevroyen Mijn kindren zijn wech, den vyandt Heeft over my de overhandt, Och Heer wilt my behoyen. Syon heeft haer handt uutghestreckt, Maer niemant haer by stonde, Want Godt houdt Jacob subject Dat hy beveelt int ronde Den vyandt dat Jerusalem Sal gehouden worden voor hem Als een hoere van gronde. Maer die Heer is rechtveerdich Want ick niet gehoorsame En was zijnen mondt eerweerdich, Hoort ghy volck mijn difame [?] Eylaes hoe mennich jonghe maecht En jonghelinck, Godt moet zijn ghclaecht, Sijn ghevanghen in blame. Och ick riep al mijn vrienden aen, Maer elck heeft my bedroghen, Priesters, en Ouders zijn vergaen, De ryckste niet vermoghen, Want zy moeten nu gaen om broot Om te spysen haer siel ter noot, Nootdruft is haer ontoghen. Ach Heer siet doch hoe bangh my is, tHert is wee, cranck mijn sinnen, Want ick ben swaer, van droeffenis Was ick buyten oft binnen, Sweyrt, oft sterfte, heeft my ghemaeckt Tot een weduwe, arm en naeckt, Wie souw my nu beminnen. Men heeft mijn suchten wel ghehoort, Maer gheenen troost vercreghen, Mijnen vyandt nu vreucht orboort, Knout my druck tallen weghen, Daerom Heer laet comen den dach, Datment haer oock verghelden mach, Soo ick nu ben ghesleghen. Laet haer boosheyt comen voor ou, En wilt hun toe bereyden Soo ghy my hebt aengherecht nou Om mijn misdaet verscheyden, Want mijn suchten is menichfout Mijn hert van droefheyt, flauw en cout Heer wilt niet langhe beyden. AMEN.

Haecht, Willem van, Die Vijf Claechlieden Ieremie over Ierusalem, ende d'landt Iuda, Doense Godt strafte om haer ongherechticheyt, Boosheyt, ende Afgoderye, vvaer dat elck vrome Christen mercken mach, dat ons alsulcks eensdeels ouercomen is in dese Nederlanden, ende in Vranckrijck: ons vvaerschouvvende dat vvy dat claer, louter vvoordt der vvaersheyt, niet meer verlaten en souden, op dat ons niet en vergae in dleste, ghelijck Ierusalem, en Iuda gheschiet is. [drukornamentje] Ghedruckt int iaer 1578
1578
Brussel KB: VH 26.550 A Antwerpen SB: C 16070
fA2r

Transcriptie naar bron, MdB 2016