|
|
|
Dat Vierde Capittel. Op de Fransche voys, den 79. Psalm, De Heydenen zijn in u erfdeel ghevallen, oft Antwerpen rijck wel Keyserlijcke stede.
Och hoe ist gout,, soo donckere gheworden,
Tfijnste heeft fout, seer eyschelijc vertorden
Van theylichdom,, ligghen nu al de steenen
Op straet rondtom,, wilt Sion doch beweenen
Haer kindren eel en rijck
Gheacht, het gout ghelijck,
Hoe zijn zy nu gheleken,
By eerden potten naeckt
Die den potbacker maeckt,
End als hy wilt mach breken.
Die draken fel,, gheven haer jongh de borsten,
Sooghense wel,, dat zy niet en verdorsten,
Maer de dochter, mijns volcx, wel wert mispresen
Och en mochter,, nu niet bermhertich wesen
Die kinderen haers huys,
Maer ghelijck eenen struys,
Vloot zy inder woestynen:
Mennich jonck suyghelinck
Eylaes op straet verginck,
Moest van ghebreck verdwynen.
Die voormaels dat,, alder leckerste aten,
Droncken en sadt,, versmachten op der straten,
Die groots ghecleet, net ghing int zyden blincken.
Moet nu verleet[?],, inden dreck ligghen stincken
Mijn dochters volcks misdaet
Is grooter in haer quaet,
Dan Sodoma voorleden
Snel omghekeert, verbrandt
Tot haer en quam gheen handt,
Nochtans leet zy vertreden.
Haer Nazareen,, reynder dan den sneeuw waren,
Als melck ghemeen,, was haer aensichs verclaren
Sy bloosden schoon,, gelijck als den Corale
Dwesen ten toon,, als den Saphier noale,
Maer nu haer aensicht reyn
Is soo swert en vileyn,
Ontkenbaer uuter maten,
Haer Vel tay en verschout
Hangt als een dorre hout
Schier van tghebeent verlaten.
Diet sweert versloech,, en soo de doot verworven,
Dat bat verdroech,, dan die van hongher storven
Met langh ghesucht,, de doot haer tormenteerde,
Om dat de vrucht,, des ackers haer faelgeerde,
Noch wast bermherticheyt
Dat veel vrouwen bereyt
Haer vrucht hebben, om eeten [teten?].
Al in den jammer daer,
De dochters mijns volcks, maer
Sy hadden Godt vergheten.
De Heer heeft,, zijn gramschap nu besloten,
Op haer die beeft,, zijnen toren uutghegoten,
Een vier zeer heet,, heeft hy Sion ontsteken,
Dwelck dede wreet,, haer fondamenten breken,
dAertsche Coninghen [Connighen?] siet,
Die en gheloofden niet,
Noch gheen van allen den lieden,
Dat den vyandt met sin,
Tot Jersusalem in
Souw comen, en ghebieden.
Maer tis gheschiet,, om haers Propheten sonden,
Valsch van bediet,, bloetschuldich zijn bevonden,
Haer Priesters boosch,, hebben, theeft God verdroten
Daer in altoos,, donsculdich bloet vergoten,
Sy drayden als den wint
Weer en ghins, heel verblint
Ghinghen zy lancks straet loeren,
Waren met bloet besmet
Hun cleet, van buyten net,
En mochtmen niet aenroeren.
Maer riepen aen,, tot elck wijckt ghy onreyne,
Wilt van ons gaen,, ruert ons niet du vileyne,
Sy schouden haer,, dat oock de vreemde seyden,
Wy sullen daer,, niet te langhe verbeyden,
Daerom heeft hun Gods wraeck
Verstroyet, heel tonghemaeck
Sonder haer meer raenschouwen
Priesters van huer, onteert
By douders, heel verkeert
Sonder ghenaed, oft trouwen.
Noch hebben wy,, ghesteyrt met onsen ooghen,
Op hulp onvry,, die haer slechts sou vertooghen,
Tot dat zy mat,, waren die ons verloste,
Op een volck dat,, ons niet helpen en coste,
Maer jaechden ons voortaen,
Dat wy niet dorsten gaen
Op weghen, noch op straten
Ons eynde doen oock quam,
Ons daghen men benam
Van dleven heel verlaten.
Snelder ghewent,, onse vervolghers waren,
Van den Arent,, inde lucht is vervaren,
Ons na ghejaecht,, op berghen en rouwynen,
Ende belaecht,, ons siel, inde woestynen,
Sheeren ghesalfden groot
Onsen troost inden noot,
Och was met ons ghevanghen
Op wien ons hope stondt,
Dus onder zijn verbondt
Hopen wy met verlanghen.
Heucht u daerom,, ende wilt vrolijck wesen
Ghy dochter Edom, nu in dLandt hooch gheresen
Want den kelck sal,, toch oock over u comen,
Ghy moet oock al,, droncken zijn wech ghenomen
Maer Sion weest nu bly
U straffe is voorby,
Ghy sult niet meer vertrecken,
Maer al dyne misdaet,
Ghy dochter Edom quaet
Sal hy schandich ontdecken.
AMEN | |
|
|
Haecht, Willem van,
Die Vijf Claechlieden Ieremie over Ierusalem, ende d'landt Iuda, Doense Godt strafte om haer ongherechticheyt, Boosheyt, ende Afgoderye, vvaer dat elck vrome Christen mercken mach, dat ons alsulcks eensdeels ouercomen is in dese Nederlanden, ende in Vranckrijck: ons vvaerschouvvende dat vvy dat claer, louter vvoordt der vvaersheyt, niet meer verlaten en souden, op dat ons niet en vergae in dleste, ghelijck Ierusalem, en Iuda gheschiet is. [drukornamentje] Ghedruckt int iaer 1578
|
|
1578
|
| Brussel KB: VH 26.550 A
Antwerpen SB: C 16070 |
| fB4v |
|
| Transcriptie naar bron, MdB 2016 |
|
