|
|
|
Al droevet die tijt ende die vogheline,
Dan darf niet doen die herte fine
Die dore minne wilt doghen pine.
Hi sal weten ende kinnen al
--Suete ende wreet,
Lief ende leet--
Wat men ter minnen pleghen sal.
Die fiere, die daer toe sijn ghedeghen
Dat si onghecuster minnen pleghen,
Si selen in allen weghen daer jeghen
Stout sijn ende coene,
Ende al ghereet te ontfaen
Si troest, si slaen,
Van minnen doene.
Der minnen pleghen es onghehoert,
Als hi wel kint dies hevet becoert,
Want si in midden den troest testoert.
Hine can ghedueren
Dien minne gheraect;
Hi ghesmaect
Vele onghenoemder uren.
Bi wilen heet, bi wilen cout,
Bi wilen bloede, bi wilen bout:
Hare onghedueren es menichfout.
Die minne al maent
Die grote scout
Haerre riker ghewout
Daer si ons toe spaent.
Bi wilen lief, bi wilen leet.
Bi wilen verre, bi wilen ghereet:
Die dit met trouwen van minnen versteet,
Dat es jubileren:
Hoe minne versleet
Ende omme veet
In een hanteren.
Bi wilen ghenedert, bi wilen ghehoghet,
Bi wilen verborghen, bi wilen vertoghet.
Eer selc van minnen wert ghesoghet
Doghet hi grote avontuere,
Eer hi gheraect
Daer hi ghesmaect
Der minnen natuere.
Bi wilen licht, bi wilen swaer,
Bi wilen doncker, bi wilen claer,
In vrien troest, in bedwonghenne vaer,
In nemen ende in gheven,
Moeten die sinne
Die dolen in minne,
Altoes hier leven. | |
|
|
Hadewijch,
pseudo-Hadewijch,
Hadewijchhandschrift A
|
|
1325-1350
|
| Brussel KB: 2879-80 |
| f64r |
|
| Komrij 1994, 35 |
|
