|
|
Al droevet die tijt ende die vogheline, Dan darf niet doen die herte fine Die dore minne wilt doghen pine. Hi sal weten ende kinnen al --Suete ende wreet, Lief ende leet-- Wat men ter minnen pleghen sal.
Die fiere, die daer toe sijn ghedeghen Dat si onghecuster minnen pleghen, Si selen in allen weghen daer jeghen Stout sijn ende coene, Ende al ghereet te ontfaen Si troest, si slaen, Van minnen doene.
Der minnen pleghen es onghehoert, Als hi wel kint dies hevet becoert, Want si in midden den troest testoert. Hine can ghedueren Dien minne gheraect; Hi ghesmaect Vele onghenoemder uren.
Bi wilen heet, bi wilen cout, Bi wilen bloede, bi wilen bout: Hare onghedueren es menichfout. Die minne al maent Die grote scout Haerre riker ghewout Daer si ons toe spaent.
Bi wilen lief, bi wilen leet. Bi wilen verre, bi wilen ghereet: Die dit met trouwen van minnen versteet, Dat es jubileren: Hoe minne versleet Ende omme veet In een hanteren.
Bi wilen ghenedert, bi wilen ghehoghet, Bi wilen verborghen, bi wilen vertoghet. Eer selc van minnen wert ghesoghet Doghet hi grote avontuere, Eer hi gheraect Daer hi ghesmaect Der minnen natuere.
Bi wilen licht, bi wilen swaer, Bi wilen doncker, bi wilen claer, In vrien troest, in bedwonghenne vaer, In nemen ende in gheven, Moeten die sinne Die dolen in minne, Altoes hier leven. | |
|
Hadewijch,
pseudo-Hadewijch,
Hadewijchhandschrift A
|
1325-1350
|
Brussel KB: 2879-80 |
f64r |
|
Komrij 1994, 35 |
|