|
|
|
Nu es die edele tijt gheboren
Die ons bloemen sal brenghen int lant.
So sijn die edele die sijn vercoren
Te draghenne dat joc, der minnen bant:
Hen bloeit altoes die trouwe in hant,
Ende edele bloemen met diere vrocht;
Daer werdt met trouwen dwort doresocht;
Daer blivet die minne ghestade
Met eenre vrienscap al dore knocht,
Int hoechste van minnen rade.
`Mijn joc es soete, mine bordene es licht',
Seghet selve die minnare es der minnen.
Dit word hadde hi in minnen ghedicht,
Daer buten en mach ment niet waer kinnen
Alsoe ic mi can versinnen.
So es hen lichte bordene swaer,
Ende si doghen meneghen vremden vaer
Die buten minnen wonen.
Want der knechte wet es vaer,
Maer minne es wet der sonen.
Welc es die bordenne licht in minnen,
Ende dat joc dat soe soete smaket?
Dat es dat edele draghen van binnen,
Daer minne die lieve met gheraect,
Ende met enen wille so enich maect,
Met enen wesenne, sonder keer.
Begherten diepheit scept emmermeer,
Ende dat sceppen drincket al die minne.
Die scout die minne maent der minnen,
Gheet boven menschen sinne.
Het ne mochte nie herte noch sin gheraden
Hoe hi sijn lief met minnen anestaert,
Dien minne met minnen heeft verladen,
Want hi ene ure niet en spaert
Eer hi met minnen al dorevaert,
Hine stare met trouwen in minnen fijn.
Want sine vonnessen moeten al sijn
Ghelesen in minnen anscine
Ende daer siet hi, claer waer, sonder schijn,
In meneghe suete pine.
Hi siet in claerheden, dat die mint,
Met volre waerheit pleghen moet.
Als hi met waerheiden dan bekint,
Dat hi der minnen te lettel doet,
Verstormt met pinen sijn hoghe moet.
Want in minnen anscine nemt hi al
Hoe minne der minnen pleghen sal,
Ende dat vonnesse suet die pine,
Ende doet hem gheven al om al,
Om der minnen ghenoech te sine.
Die hen in minnen ghenoech dus gheven,
Wat groter wondere sal hen ghescien!
Si selen met minnen ane minne een cleven
Ende selen met minnen al minne doresien,
Ende met hare verhoelnen aderen al tien
Int conduut daer minne haer minne al scincket
Ende met minnen hare vriende al dronken drinket,
In wondere vore haren woeden.
Dat blijft den vremden al ontwincket,
Ende openbaer den vroeden.
God geve hen allen die minne begheren,
Dat si der minnen also ghereden,
Dat si al op hare rike teren,
Dat si minne in hare moghen minne gheleden.
So en mach hen biden vremden wreden
Nemmer messchien, sine leven so vri
Alse `ic al minnen ende minne al mi.'
Wat mach hen dan meer werren?
Want in hare ghenaden staen si:
Die sonne, die mane, die sterren. | |
|
|
Hadewijch,
pseudo-Hadewijch,
Hadewijchhandschrift A
|
|
1325-1350
|
| Brussel KB: 2879-80 |
| f66v |
|
| Komrij 1994, 40 |
|
