|
|
|
Uit het Antwerps liedboek (1544)
[19] Ick hebbe gedraghen wel seven jaer
`Ick hebbe ghedraghen wel seven jaer
En pacxken van minne, tvalt mi te swaer.
Ick ben bedroghen.
Ic waende den wilden valc hebben gevangen.
Hi is mi ontvloghen.
Joncheer, wildi daer loon af hebben,
So coemt noch tavent tot mijnen bedde.
Sijt seker dies:
Mijn man die is van huys ghereden:
Tis zijn verlies.'
`Joncfrouwe, ghi hebt so fellen honden.
Oft si mi beten diepe wonden,
Waer u dat lief?
Op u mans bedde en come ic niet,
Wat mijns geschiet!'.
`Joncheere, mijn honden sal ic doen binden.
Aen gheen groen heyde daer staet een linde
In eenen boomgaert.
Daer sullen wi twee genoechlijck wesen,
Stout, onvervaert'.
In gheenen boomgaert dat hi quam,
In sinen armen dat hijse nam.
Si riep: `aymi!
Dat ic u oeyt so lief gecrege,
Seer rouwet dat mi!'
`Joncfrouken, en roept niet so seere,
Ghi sult een goede vrouwe wederom keeren
Tot uwen man.
Ende segt dat ghi waert roosen lesen
Int soete dal.'
`Rooskens te lesen is bi manieren
In ghenen velden so menighertieren.
Des seker zijt:
Al soude mijn man zijn ooghen uut crijten,
Hi is mijns quijt.'
| |
|
|
Camerata Trajectina (artiest),
Pacxken van minnen: Middeleeuwse muziek uit de Nederlanden. GLO 6016
|
|
1992
|
|
| 1: 19 |
|
|
|
