|
|
Dat Derde Capittel. Op den Voys. De fon de ma pansee. Oft op het Morghen liedt.
Ick ben een man ellendich, Die de roede moet sien, Van Gods grampschap, uutwendich tDe my int duyster vlien, Hy trock my uut den lichte, En teghen my ghekeert Die handt, zijn straf gherichte Altijt tot my vermeert.
Hy heeft vercout mijn wesen, En gheslaghen ontwee Mijn ghebeent, boven desen My omschanst, gal, en wee Hebben my hier omvanghen In duysternis, gheleyt Als den dooden, verganghen Die vande werelt scheyt.
Hy heeft my bemuert vaste, Dat ick niet uut en mach, Gheboyet met swaren laste, Oft ik schrey nacht oft dach, Och soo stopt hy zijn ooren Eylaes voor mijn ghebet Mijnen uutganck te voren, Heeft hy met steen beset.
Als eenen beier hy loerden, Oft eenen Leeuw verwoyet Uut den wech, hy my voerden, En my van een gheroyet, Ja vernielt mijn ghenieten Ghespannen zijnen booch, Met pylen laten schieten, Dat deur mijn nieren vlooch.
Ick ben een spot der lieden, Sy singhen van mij smaet, Alsem de by my bieden Teenen dranck, my versaet Met spijs der bitterheden, En heeft mijn tanden al Ghebroken, my vertreden In dassen [daffen?] teenen val.
Mijn siel die is ghesmeten Uut den vrede, voorwaer Goe-daech moet ick vergheten, Ick sprack mijn macht vaert daer En mijn hoep op den Heere, Ghedenckt doch hoe ick zy Ghespijst met groot verseere Ghal, en Alsen voor my.
Ghy sult immers ghedincken Want mijn siel tuyghet my, En laet ter herten sincken Daerom hoep ick noch vry, Die Heer is goedertieren Sijn wy niet heel ghescheyndt, Sijn ghenadich bestieren En hevet noch gheen eyndt,
Maer is nieuw alle morghen, End u trouw die is groot, God is mijn deel, verborghen Spreeckt mijn siel, inder noot Wil ick dan op hem hopen, De Heer hem vrindelijck draecht, Sijn ghenade staet open Voor elck die na hem vraecht.
Het is een costelijck dinghen Och hier lijdtsaem te zijn, Op Godt hoept sonderlinghen Oock voor den mensche fijn, Die in zijn jeucht can draghen d'Jock dat hem God op leet Verduldich, in zijn daghen Teghen Godt niet en seet [feet?].
En van hem op zijn kake Laet slaen met groot versmaet, Want die Heere, tot wrake Niet eeuwelijck en slaet, Maer wie hy doet bedroeven Sijn goetheyt weer verblydt, Want hy en druckt int proeven Smenschen hert niet altijdt.
Als oft hy laegh [lacgh?] ghevanghen Op deerd onder zijn voet, Over hem naem zijn ganghen, En eens mans recht voor goet Den hoochsten laten buyghen, In zijn selfs sake traech Latent verkeert ghetuyghen, Al oft Godt niet en saech.
Wie derf dan daer op segghen, Tgheschiet teghen tbevel Des Heeren, en uutlegghen Tquaet noch goet, merckt dit wel, En comet niet uut Gods monde, Waerom morret tVolck dan, Mordt teghen u selfs sonde, God u dan helpen can.
En laet u ondersoecken U weghen, en bekeert Tot den Heer met vercloecken, Laet ons hertten verweert, Te samen met de handen Op heffen tot Godt waert, Wy sondichden in schanden, Trecht heeft ons niet ghespaert.
Maer ghy Heer ons met toorne Overschut, en vervolcht, Ghy doot Jacobs vercoorne Sonder ghenaed verbolcht, Ghy hebt u met een wolcke Bedeckt, om gheen ghebet Tontfaen van uwen volcke, End ons als dreck verplet.
Ons vyanden opsetten Teghen ons haren mondt, Wy worden sonder letten Verdruckt tot inden grondt, Gheplaecht, verschrickt, mijn ooghen Sijn als een beeck, van rouw Deur djammerlijck ghedooghen Des dochters mijns volcks nouw.
Och mijn ooghen die vlieten En laten oock niet af, Want daer en is gheen ghenieten Van ophoudt, tvalt my straf, Voor dat versiet de Heere Mijn ooghe, my verslindt Dat leven, om donneere Sions dochter, mijn kint.
Den vyandt, heeft my laghen Sonder oorsake gheleyt Als een voghel, mijn daghen Eenen moort-cuyl, bereyt My met steenen, gheworpen Oock int dwater mijn hooft Ghesteken, deurt opslorpen Mijn siel by na berooft.
Maer ick riep dynen name O Heer inden cuyl aen, Ende ghy hebt my bequame Verhoort, ende wel verstaen, Och verbercht niet dijn ooren, Als u mijn suchten baert, Neycht u, wilt my verhooren, En segt, weest niet vervaert.
Vuert [Wert? Uvert?] ghy Heere de sake Mijnder sielen, en hout Voor mijn leven die wake, Och Heere doch aenschout Donrecht dat my gheschiedet En helpt my tot mijn recht, Haer wrake doch uut wiedet Hun ghedacht my bevecht.
Heere haer versmaetheden En tghedacht teghen my, Sijn u ontdeckt met reden, Die lippen mijns party, Daghelijcks veel versieren, Haren sanck merckt doch aen, Schandelijck int cray-ieren Weer zy ligghen oft staen.
O Heer wilt haer betalen Soo zy hebben verdient, Wilt hun hertten doen falen, Op dat zy als quaet vrient, Heer dijnen vloeck ghevoelen, Met gramscap teenen loon Heer wilt hun macht omwoelen Onder des Hemels troon. AMEN. | |
|
Haecht, Willem van,
Die Vijf Claechlieden Ieremie over Ierusalem, ende d'landt Iuda, Doense Godt strafte om haer ongherechticheyt, Boosheyt, ende Afgoderye, vvaer dat elck vrome Christen mercken mach, dat ons alsulcks eensdeels ouercomen is in dese Nederlanden, ende in Vranckrijck: ons vvaerschouvvende dat vvy dat claer, louter vvoordt der vvaersheyt, niet meer verlaten en souden, op dat ons niet en vergae in dleste, ghelijck Ierusalem, en Iuda gheschiet is. [drukornamentje] Ghedruckt int iaer 1578
|
1578
|
Brussel KB: VH 26.550 A
Antwerpen SB: C 16070 |
fB1 |
|
Transcriptie naar bron, MdB 2016 |
|