|
|
|
[1] Strofisch gedicht 27
Men mach biden corten daghen
Merken des somers keer.
Dat moghen voghele ende liede claghen;
Maer die minnen hen es anders meer.
Want hen es te claghene al el:
Dat men der minnen es so fel;
Hare rike gheleer wert sere testoert
Daer men bi soude sijn gheeert.
Dat si gheclaecht der hoechster trouwen,
Ende met minne moet si ons bescouwen.
Ons es wel meneghe hoghe mare
Vander minnen doen verstaen:
Datse over al gheweldich ware,
Ende al hevet ommevaen,
Ende bedwinghet al dat levet.
Wie hevet minne dan dien si hare ghevet?
Dien si iet ghevet hi maecht ontfaen.
Doch selen wij hare met sconen dienste zijn onderdaen
Ende bidden der gheweldegher minnen
Dat si ons hare cracht doe bekinnen.
Hets ene harde scone bede
Te biddenne om hogher minnen cracht.
Maer dien si ghevet minne na minnen sede,
Si worptenne in selke ene hacht,
Dat hine mach meer ontgaen.
Die[n] de minne verwint, hi wert selve verdaen:
So es hi ghewacht;
Ende diense ghevet voeden vertertse Al tsijn in nuwer jacht.
So leert hi an minnen cracht Vrede oude ghewinnen
Ende der minnen cost in alenden bekinnen.
Dat allende kennic bi gheraden
Ende met pleghene niet.
Dien minne met kinne hevet out verladen,
Hoe leede hi hem besiet!
Dats: hem clene ende minne so groot,
Ende die joye die hem ierst minne boet,
Ende die welde doen hi was een kint.
Die minne gheeft den jonghen die niet en bekint,
Ende laet den edelen ouden dolen dellende,
Daer jonghe noch dorpre nie minne en kinde.
Ghi, jonghe, ghi hebt vele verloren,
Verliesdi uwe kindsche joghet;
So levedi out minnen in toren,
Daer ghi nu jonc leven moghet
Ende in weelden van minnen vri,
Als: 'ic al minnen ende minne al mi'.
Dat es nu alle uwe doghet;
Derre weelden den vroeden ouden lettel hoghet;
Want si kinnen die coste vander minnen jaren,
Waer men sal teren ende sparen.
Hets enech dorpre cume so dwaes,
Hine weet wel wanneer hi sal
Winnen sijn goet ochte verdoen zijn aes,
Al hebben wij dat ongheval
Dat wij willen sijn als een kindt,
Al sonder cost in joyen ghemint.
Dit es dat onse nu al:
Nu rumen wij der minnen sale int tdal.
Bidden wij der minnen dat si ons gheleyde
In haren weghe ende in hare hoghe ghereide.
Ic en scelde niet dat wij gherne nemen
Inder soeter minnen spoet.
Die hare lief in minnen te spaerne temen,
Hetne doet hen nemmer goet;
Ende dies moghen wij seker sijn:
Die hare lief doreminnen, die sijn fijn,
Ende beide out ende vroet,
Op dat hen haeste noch lichtCoep wanc en doet;
So moghen si seker wesen:
So diepere verdroncken, so hogher gheresen.
Die werke doen die minne in scijn.
Die mint hi seghet: 'minne, dat mine es dijn;
Dore di en wort meer ghespaert sin noch moet,
Cracht noch march noch herten bloet.'
Want in minnen vonnesse es ghelesen:
So diepere ghewont, so saechtere ghenesen.
| |
|
|
Camerata Trajectina (artiest),
Hadewijch
|
|
1994
|
|
| 1: 1 |
|
|
|
