|
|
|
Hadewijch (midden 13e eeuw)
[6] ALS ONS DIT NUWE JAER ONTSTEET
In dit lied beschrijft Hadewijch het mystieke streven - het bereiken van de goddelijke vereniging - in termen van een wedloop met de Minne. In het begin heeft de Minne een grote voorsprong ten opzichte van degene die haar probeert te verwerven. Alleen wanneer hij alles voor haar opoffert kan hij haar inhalen. Dit is buitengewoon moeilijk: alleen een beroemde strijder is er toe in staat. Wordt de Minne overwonnen dan is dat een onbeschrijfelijke ervaring, die niet aan anderen kan worden uitgelegd of met het verstand begrepen.
Hadewijchs lied gaat op de melodie van een wereldlijk minnelied van de trouvere Moniot d'Arras, 'Ne me done pas talent'
Als ons dit nuwe jaer ontsteet,
So hoeptmen dat saen comen sal
Die tijt daer menich op verveet,
Die groyen doet berch ende dal;
Doch es die bliscap onghereet.
So es hem oec, die ghevet sijn al
Op hoghere minnen scone beheet,
Eer hi verlinghet die verheit der minnen.
Wie sal die snelle wesen dan
Die sal verlinghen verre minne?
Die fiere die nempt dies minne hem an,
Ende levet bi rade, ende werket bi sinne,
Ende toe set wat hi ye ghewan,
So dat verlichte redenne kinne
Dat hi vore minne niet sparen en can,
Hi sal verlinghen Die verheyt der minnen.
Dat ons die minne so verre si
Die ons met recht soude zijn so na,
Dat scijnt meneghen ende mi,
Die op vremden troeste verva.
Die fiere van minnen leve also vri
Dat hise met selken storme besta,
Al toter doet, och na daer bi,
Ocht hi verwint die cracht der minnen.
Die dus verwint der minnen cracht,
Hi mach wel sijn kempe wel bekint.
Want men leest vander minnen macht.
Dat si al andere dinc verwint.
De vroede verghelde al der minnen pacht,
Ende sie dat hijs so scone beghint,
Altoes met storme van nuwer jacht,
Ocht hi verwint die cracht der minnen.
Dien minne verwint dat hise verwinne,
Hem wert hare suete natuere noch cont.
Als hi ghevoelt die soete minne,
Wort hi met haren wonden ghewont.
Als hi met wondere hare wondere kinnet,
Sughet hi met niede der aderen gront,
Altoes met dorste van nuwen beghinne,
Eer hi ghebruct der zueter minne.
Soe werdet utermaten goet:
Begherte scept, ghenuechte drincket,
Die fiere die dat sine in minnen verdoet
Ende met woede in hare ghebruken sincket.
Soe heeft hi vol der minnen spoet
Daer minne met minnen haer minne al scincket;
Ende so wert die minne al minne volvoet,
Daer hi ghebruket der sueter minnen.
Der minnen ghebruken dat es een spel
Dat niemant wel ghetonen en mach.
Ende al mocht dies pleghet iet toenen wel,
Hine const verstaen dies noeit en plach:
Hoe minne wilt minne ende niet el
Van al dat ie besceen die dach.
Die loep des troens en es niet so snel
So der minnen loep es inder minnen.
Die loep des troens ende diere planeten
Ende der tekenne die metten trone gaen
Machmen iet met ghelike weten
Ende met maten van ghetale bevaen.
Maer gheen meester mach hem dies vermeten,
Dat hi minne met sinne mach doen verstaen,
Alle die minne ye wisten ende selen weten
Ende selen loepen den loep der minnen.
Si hebben der minnen wijdde vergheten
Die minne met sinne wanen bestaen.
Ay, deus! Wat heeft hen god gheweten,
Die loepen moeten den loep der minnen!
| |
|
|
Camerata Trajectina (artiest),
Pacxken van minnen: Middeleeuwse muziek uit de Nederlanden. GLO 6016
|
|
1992
|
|
| 1: 6 |
|
|
|
