Het daghet inden oosten / Souterliedeken 4
[5] Wereldlijk lied uit het Antwerps liedboek (1544)
Vroeg in de ochtend begeeft een jongeman zich naar een duel. Zijn geliefde weet van niets. De jongeman wordt gedood en de overwinnaar deelt dat het meisje persoonlijk mee. Ze vindt het lijk van haar geliefde onder een linde. Niemand durft te haar te helpen bij de begrafenis; blijkbaar was de overwinnaar een gevreesd man. Dan delft het meisje zelf maar een graf, met het zwaard van haar geliefde.
Een oudt liedeken
'Het daghet inden oosten,
Het lichtet overal.
Hoe luttel weet mijn liefken,
Och, waer ick henen sal.'
'Och warent al mijn vrienden
Dat mijn vianden zijn!
Ick voerde u uuten lande,
Mijn lief, mijn minnekijn.'
'Dats waer soudi mi voeren,
Stout ridder wel gemeyt?
Ic ligge in mijns liefs armkens
Met grooter waerdicheyt.'
'Ligdy in uus liefs armen?
Bilo, ghi en segt niet waer!
Gaet henen ter linde groene,
Versleghen so leyt hi daer.'
Tmeysken nam haren mantel
Ende si ghinc eenen ganck
Al totter linde groene,
daer si den dooden vant.
'Och, ligdy hier verslaghen,
Versmoort al in u bloet?
dat heeft gedaen u roemen
Ende uwen hooghen moet.
Och, lichdy hier verslaghen,
die mi te troosten plach?
Wat hebdy mi ghelaten?
So menighen droeven dach.'
Tmeysken nam haren mantel
Ende si ghinck eenen ganck
Al voor haers vaders poorte,
die si ontsloten vant.
'Och, is hier eenich heere
Oft eenich edel man,
die mi mijnen dooden
Begraven helpen can?'
Die heeren sweghen stille,
Si en maecten gheen geluyt.
Dat meysken keerde haer omme,
Si ghinc al weenende uut.
Si nam hem in haren armen,
Si custe hem voor den mont
In eender corter wijlen
Tot also menigher stont.
Met sinen blancken swaerde
Dat si die aerde op groef;
Met haer snee witten armen
Ten grave dat si hem droech.
'Nu wil ic mi gaen begeven
In een cleyn cloosterkijn
Ende draghen swarte wijlen
Ende worden een nonnekijn.'
Met haer claer stemme
Die misse dat si sanck,
Met haer snee witten handen
dat si dat belleken clanck.
| Day is breaking in the East / Souterliedeken 4
[5] Secular song from the Antwerp song book (1544)
Early in the morning a young man sets out for a duel. His beloved knows nothing about this. The young man is killed and the victor informs the girl in person. She finds the body of her beloved underneath a lime tree. Nohody dares to help her with the funeral; the victor was obviously a feared man. Then the girl digs a grave herself, with the sword of her beloved.
An old song
'Day is breaking in the East,
It is getting light everywhere.
How little my love knows
Ah, where I am going.'
'Ah, I wish all my enemies
Were my friends!
I would take you out of this country,
My love, my sweetheart.'
'Where would you take me,
Audacious knight?
I am lying in my love's arms,
In great dignity.'
'Are you lying in your love's arms?
Indeed, you are not speaking the truth!
Go to the lime tree green;
There he lies defeated.'
The girl took her cloak
And she went
To the green lime tree green,
Where she found her dead friend.
'Alas, how you lie here, defeated,
Drowned in your blood?
That is due to your boasting
And to your pride.
Alas, how you lie here, defeated,
Who used to give me comfort?
What did you leave for me?
So many a mournful day.'
The girl took her cloak
And went
To her father's gate
Which she found open.
'Ah, is there any knight
Or any gentleman
Who can help me
Bury my dead friend?'
The gentlemen kept silent
And made no sound.
The girl turned round
And went away crying.
She took him in her arms,
She kissed him on his mouth,
Immediately
And for along while.
With his bright sword;
She dug up the earth,
With her snow-white arms
She carried him to his grave.
"Now I will enter
A small monastery
And wear a black habit
And become a nun.'
With her clear voice
She sang the mass;
With her snow-white hands
She sounded the bell. |
